دماوندیه قصیده ای زیبا و پرمعنی است که ملک الشعرا بهار در انتقاد به حکومت پهلوی سرود.

جدای از قضیه ی انتقادی بودن این شعر این شعر از نظر محتوا و غنای قلمی بسیار ظریف ، زیبا و کار ساز است.

ملک الشعرا بهار با ترکیب توصیف تشخیص و نقد این اثر گرام بها را به یادگار گذاشته است.

وبلاگ کمیته خوراسگان مفتخر است که کامل ترین نسخه ای شعر را ارایه دهد.

فیلم بسیار زیبا ی دماوندیه با صدای ایرج گرگین به همراه متن نسخه کامل

در ادامه ی مطلب

دماوندیه

ملک شعرا بهار

محمد تقی بهار ملک شعرا

زاده شده به سال 1266هش

درگذشت در سال 1330هش

قصیده ی

دماوندیه

ای دیو سپید پای در بند ای گنبد گیتی ای دماوند

ازسیم به سر یکی کله خود زآهن به میان یکی کمربند

تا چشم بشر نبیندت روی بنهفته به ابر چهره دلبند

تا وراهی از دم ستوران وین مردم نحس دیو مانند

باشیر سپهر بسته پیمان با اختر سعد کرده پیوند

چون گشت زمین ز جور گردون سر د وسیه و خموش و آوند

بنواخت زخشم برفلک مشت آن مشت تویی، تو ای، دماوند

تو مشت درشت روزگاری از گردش قرن ها پس افکند

ای مشت زمین بر آسمان شو بر ری بنواز ضربتی چند

نی نی تو نه مشت روز گاری ای کوه، نیم ز گفته خرسند

توقلب فسرده ی زمینی از درد ،ورم نموده یک چند

تا درد و ورم فرونشیند کافور به آ ن ضماد کردند

شو منفجر ای دل زمانه وآن آتش خود نهفته مپسند

خامش منشین ،سخن همی گوی افسرده مباش ،خوش همی خند

پنهان مکن آتش درون را زین سوخته جان یکی شنو پند

گر آتش دل نهفته داری سوزد جانت به جانت سوگند

بر ژرف دهان سخت بندی بر بسته سپهر نیل پرفند

من بند دهانت برگشایم گر بگشایند بندم از بند

از آتش دل برون فرستم برقی که بسوزد آن دهان بند

من این کنم و بود که آید نزدیک تو این عمل خوشایند

آزاد شوی و برخروشی ماننده ی دیو جسته از بند

هرای تو افکند زلازل از نیشابور تا نهاوند

وز برق تنوره ات ببارد زالبرز اشعه تا به الوند

ای مادر سر سپید بشنو این پند سیاه بخت فرزند

بر کش ز سر این سپید معجر بنشین به یکی کبود اورند

بگزای تو اژدهای گرزه بخروش چو شرزه شیر اروند

ترکیبی ساز بی مماثل معجونی ساز بی همانند

از نار و سعیر و گاز و گوگرد از دود و حمیم و بهره ی گند

از آتش آه خلق مظلوم وز شعله ی کیفر خداوند

ابری بفرست بر سر ری بارنش زحول و بیم و آفند

بشکن در دوزخ و برون ریز پادفره ی کفر کافری چند

زان گونه که بر مدینه ی عاد سرسر شرر عدم پراکند

چونان که به شار سار پمپی ولکان اجل معلق افکند

بفکن ز پی این اساس و تزویر بگسل ز هم این نژاد و پیوند

برکن ز بنی بنا که باید ازیشه بنای ظلم برکند

زین بی خردان سفله بستان درد دل مردم خردمند

ملک شعرا ی بهار

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

[ بازدید : 1000 ] [ امتیاز : 3 ] [ نظر شما : ]